Fiński lapphund

Inne nazwy tej rasy psów: Szpic fiński, Fiński lapphund, lapinkoira, Suomenpystykorva,  Finnish Spitz

Klasyfikacja FCI: Grupa V. Szpice i psy pierwotne Sekcja 2. Północne szpice pasterskie
Nr FCI:189

Pochodzenie rasy i data powstania	Finlandia, XVII w.n.e.
Przeznaczenie	Pierwotnie pasterz reniferów i pies do polowania. Obecnie wciąż pies pasterski, stróżujący i popularny pies towarzyszący.
Wielkość miotu	5 - 9 szczeniąt
Długość życia	11 - 16 lat
Wzrost	Pies: 46 - 52 cm. Suka: 40 - 46 cm.
Waga	Około 25 kg.
Wymagania	Nadaje się na pierwszego psa w rodzinie. Łatwo go wychować. Duża potrzeba ruchu i wymagane jakieś zajęcie. Pielęgnacja prosta,ale czasochłonna.
Stosunek do dzieci	Dobry. To wierny i przyjacielski pies rodzinny.
Stosunek do obcych	Nieco zdystansowany, ale nie niebezpieczny.
Stosunek do psów	Podejrzliwy na widok obcego psa, ale nie dąży do zwady.
Stosunek do innych zwierząt	Doskonały. To pies pasterski i będzie bronił inne zwierzęta.

Wrażenie ogólne

Fiński lapphund jest psem średniej wielkości i charakteryzuje się typową dla szpicy piękną i puszystą szatą. Jest niemal kwadratowej, suchej, mocnej budowy o dobrej postawie. Długość psa przekracza jego wysokość w kłębie.

Chód Fińskiego lapphunda nie wymaga wysiłku. Z łatwością przechodzi od kłusa do galopu, będącego najbardziej naturalną formą ruchu. Kończyny poruszają się równolegle. Podczas pracy jest to pies zwinny i szybki.

Fiński lapphund ma krótką głowę, kwadratową czaszkę i wydłużona kufę. Ogółem głowa przypomina trochę „lisią”. Na szyi znajduje się kryza z dłuższej sierści. Dosyć szeroko rozstawione oczy są ciemne, o żywym spojrzeniu. Fiński lapphund ma stojące uszy, skierowane nieco do przodu.

Szata

Sierść gęsta, zwłaszcza u psów – mają one obfitą grzywę. Długi, prosty i szorstki włos okrywowy. Włos na głowie i przedzie kończyn – krótszy. Pies musi mieć miękkie i gęste podszycie.

Umaszczenie

Dopuszczalne są wszystkie kolory. Kolor podstawowy musi dominować. Kolory inne, niż podstawowy, mogą pojawiać się na głowie, szyi, klatce piersiowej, spodniej stronie tułowia, kończynach i ogonie.

Historia rasy

Lapończycy od wieków używali psów w typie fińskiego lapphunda jako psów pasterskich do wypasu reniferów i psów stróżujących na Półwyspie Fennoskandzkim oraz na północnych terenach Rosji. Psy te przyczyniły się do wydania w 1945 r. przez Fiński Związek Kynologiczny wzorca rasy. W 1967 r. zmieniono nazwę rasy – lapoński pies pasterski – na lapphund. W latach 70. XX wieku ustalał się typ i obraz rasy, tak więc kilkakrotnie doprecyzowywano wzorzec. W 1993 r. zmieniono nazwę rasy na
fiński lapphund.

Typ rasy ustabilizował się w krótkim czasie; obecnie rasa jest bardzo popularna w całej Finlandii, pełniąc przede wszystkim rolę psa domowego, trzymanego w celach hobbystycznych.

Charakter i zachowanie

Fiński lapphund  jest żywotny, pełen wigoru, odważny i stanowczy. Może być nieco zdystansowany w stosunku do obcych, lecz nigdy niebezpieczny. Niezwykle łatwo pobudzić go do szczekania, jest więc wykorzystywany również jako pies stróżujący. Jest psem posłusznym i pracowitym.

Pies ten jest doskonały w kontaktach z innymi zwierzętami, gdyż może on wtedy je bronić, co jest zgodne z charakterem rasy. Jest za to nieco podejrzliwy na widok obcego psa, ale raczej nie dąży do zwady.

Fiński lapphund  jest wiernym i przyjacielskim psem rodzinnym, doskonale sprawdzającym się w kontaktach z dziećmi. Musi jednak pracować, a przynajmniej realizować się w psich sportach.

Choroby i problemy zdrowotne

Brak informacji o chorobach tej rasy psów. Generalnie zdrowa rasa.

Pielęgnacja

Długą sierść fińskiego lapphunda wprawdzie łatwo pielęgnować, ale zajmuje to stosunkowo dużo czasu.

Idealny dom

Fiński lapphund musi przede wszystkim mieć jakąś pracę i zajęcie. Jest to więc pies dla ludzi, lubiących aktywnie spędzać czas. Nie nadaje się dla ludzi wygodnickich i domatorów. Pies ten lubi pracować i należy mu ją zapewnić. W przeciwnym razie może to doprowadzić do destrukcyjnych zachowań. Uwielbia pozostawać na dworze, więc pomimo niezbyt dużego wzrostu, niezbyt nadaje się do miasta.

Aktywność

To pełen energii pies. Wymaga wiele ruchu, zajęć i najlepiej jakiejś pracy.

Wychowanie

Fiński lapphund to mądry i pojętny pies, więc łatwo go wychować. Nie powinien sprawiać kłopotu początkującym psiarzom.

golden rettriver

Golden retriever

Inne nazwy tej rasy psów: Golden retriever, Yellow Retriever, Golden Flat Coat, Russian Retriever.

Klasyfikacja FCI: Grupa VIII. Psy aportujące, płochacze i psy wodne. Sekcja 1. Psy aportujące.
Nr FCI: 111

Pochodzenie rasy i data powstania	Wielka Brytania, XIX w.n.e.
Przeznaczenie	Pierwotnie aportowanie ptactwa. Obecnie wciąż jest to pies myśliwski, opiekun niewidomych, specjalista w dogoterapii, służy w wojsku, policji i służbach celnych, oraz oczywiście jest to jeden z najbardziej popularnych psów roszinnych i towarzyszących.
Wielkość miotu	średnio 8 szczeniąt
Długość życia	10 - 13 lat
Wzrost	Pies: 56 - 61 cm. Suka: 51 - 56 cm.
Waga	Pies: 27 - 36 kg. Suka: 25 - 32 kg.
Wymagania	Nadaje się na pierwszego psa w rodzinie. Nie powinien sprawiać kłopotów nawet niedoświadczonym właścicielom. Piękna szata golden retreivera jest prosta w pielęgnacji, ale trzeba ją systematycznie czesać. Pies ten wymaga wiele ruchu i sensownej pracy. Zalecane jest równiez jak najczęstsze pływanie i aportowanie z wody.
Stosunek do dzieci	Doskonały. Cierpliwy i serdeczny.
Stosunek do obcych	Przyjazny i towarzyski. A jak jeszcze nieznajomy będzie chciał rzucać patyk...
Stosunek do psów	Przyjazny. Golden retriever zwykle "zaprasza" każdego psa do zabawy.
Stosunek do innych zwierząt	Przyjaźnie nastawiony do wszystkich zwierząt domowych.

Wrażenie ogólne

Golden retriever przypomina w wyglądzie żółtego labradora retrievera, wyróżnia się jednak wyraźnie dłuższą szatą. Pies ten posiada silną, dobrze zbudowaną sylwetkę, ale ogólnie łagodny wygląd.

Ciało jest proporcjonalnie zbudowane, o głębokiej piersi, prostym grzbiecie i muskularnych lędźwiach. Ma szeroką czaszkę o wyraźnym stopie, silną kufę i mocne szczęki. Szyja jest silna, muskularna o proporcjonalnej długości. Łagodnie patrzące oczy są szeroko rozstawione, ciemnobrązowe o ciemnych obwódkach. Golden retriever ma trójkątne, średniej wielkości i długości uszy płasko przylegające do głowy i lekko obwisłe.

Golden retriever ma przednie kończyny proste o grubej kości, tylne zaś również proste, silne i muskularne. Łapy są okrągłe, zwarte, jakby wręcz „kocie” o wydatnych poduszkach. Ogon jest dość długi, osadzony na linii grzbietu i lekko zagięty, ale bez zakręcenia na końcu. Powinien być noszony poziomo.

Szata

Włos długi, gładki i falisty tworzący dekoracyjne frędzle. Gęsty puch od spodu (podszerstek) i lekko falująca, przylegająca pokrywa.

Umaszczenie

Maść jednolicie złota lub kremowa, ale nie czerwona ani mahoniowa. Dopuszczalne małe, białe znaczenie piersi.

Historia rasy

Wśród kynologów do dnia dzisiejszego trwają spory, co do pochodzenia tej rasy psów. Z pewnością jednak jej powstanie można przypisać wysiłkom lorda Tweedmoutha w połowie XIX w.n.e.

Pierwsza, dosyć, „egzotyczna” i mało prawdopodobna teoria wywodzi golden retrievera od dawnych owczarków kaukaskich, tresowanych do cyrku, które w ramach objazdowych występów cyrkowych trafiły w 1885 r. do angielskiego miasta Brighton. Właśnie tam sir Dudley Marjoribanks, przyszły lord Tweedmouth miał odkupić je od cyrku i skrzyżować z bloodhoundami.

Golden retreiver powstał jednak prawdopodobnie w wyniku skrzyżowania nieistniejącego już obecnie żółtego retreivera gładkowłosego ( flat coated retriever) z seterem irlandzkim i nieistniejącym dziś tweed water spanielem. W owym czasie wielką popularnością cieszyło się na wyspach brytyjskich myślistwo. Szczególnie chętnie polowano zaś na ptactwo, zarówno wodne jak i lądowe. Lord Tweedmouth stworzył więc rasę, by zaspokoić zapotrzebowanie myśliwych na psa, który byłby zdolny aportować postrzałki z lodowato zimnej wody. Golden retreiver okazał się znakomitym aporterem i psem myśliwskim, którego używa się do aportowania dzikiej kaczki oraz ptactwa przybrzeżnego.

Ze względu na szatę golden retreivera początkowo uznawano za retrievera gładkowłosego i dopiero w 1913 r. uznano za osobną rasę psów, zaś do 1920 r. pies ten był znany jako golden flat coat.

Golden retreiever jest psem wszechstronnie uzdolnionym, wykorzystywanym wciąż w polu, do aportowania i czasami tropienia; jako opiekun niewidomych; jako specjalistę w dogoterapii, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze oraz w konkursach na posłuszeństwo. Ciekawostką jest, że pierwsze trzy psy, którym udało się zdobyć tytuł Championa Posłuszeństwa („Obedience Champion”) amerykańskiej organizacji kynologicznej AKC („American Kennel Club”), były właśnie golden retrieverami.

Zalety użytkowe tej rasy psów, oraz cechy umożliwiające życie w rodzinie, sprawiły, że golden retreiver stał się niemal tak samo popularnym psem towarzyszącym jak labrador.

Charakter i zachowanie

Golden retriever to wspaniały pies myśliwski, obdarzony wysoką inteligencją, świetnym węchem i odporny na wszelką niesprzyjającą pogodę i niesamowitą wręcz pasja pływania. Myśliwi cenią go za to, że jest „miękki w pysku” czyli że aportuje zwierzynę nie uszkadzając ja zbytnio. Po prostu bardzo delikatnie i umiejętnie trzyma ustrzelonego ptaka w swoich potężnych szczękach.

Golden retriever to jedna z najbardziej ulubionych psów do towarzystwa. Jest przyjacielski, przemiły i budzący zaufanie, a także bystry, inteligentny i łagodny. To pies posłuszny, łatwy do wychowywania. Serdeczny i cierpliwy wobec dzieci, wobec których nigdy nie jest agresywny oraz przyjaźnie nastawiony do wszystkich innych zwierząt domowych. Bez problemu może się zaprzyjaźnić z kotem, a nawet świnka morska czy chomik będzie przez niego tolerowana. Obce psy są przez golden retrievera zwykle radośnie witane i zapraszane do wspólnych harców.

Pies ten przywiązuje się nie tylko do swojego właściciela, ale również do wszystkich członków rodziny, wobec których jest bezgranicznie wręcz oddany.. Uwielbia wszelkie zabawy, szczególnie aportowanie i noszenia różnych przedmiotów. Zawsze jest go pełno tam, gdzie tylko coś się dzieje.

Golden retriecver jest z zasady przyjazny i pełen dobrej woli wobec ludzi, więc nie nadaje się na psa obrończego czy stróżującego. Obcych ludzi często, co prawda oszczekuje, ale jest to oznaka radości z nowo poznanego przyjaciela, a nie oznaka agresji. Jest przy tym bardzo „towarzyski”. Należy jednak podkreślić, że golden retriever to duży pies i jest razie potrzeby gotowy do obrony.

Piękny wygląd oraz łagodne usposobienie uczyniły z golden retreivera popularnego psa do towarzystwa, co z czasem przysporzyło mu kłopotów. Masowa produkcja szczeniaków prowadzona przez bezwzględnych handlarzy i wątpliwej reputacji hodowców sprawiła, że coraz częściej spotykane są osobniki odbiegające charakterem od wzorca. Zdarzają się więc psy agresywne i ostre, co jest dla tej rasy całkowicie nietypowe.

Należy wobec tego unikać kupowania golden retrievera od przypadkowych hodowców. Nie polecamy również hodowców zajmujących się masową „produkcją” szczeniąt. Dotyczy to zresztą wszystkich ras psów.

Słowa lekkiej krytyki należą się również... właścicielom tych psów. Ponieważ stał się to pies modny, nie jest więc prawie hodowany jako pies myśliwski i powoli traci tak pożądane cechy jak gotowość do posłuszeństwa i inteligencja. Nie jest to rasa psów dla osób wygodnickich, które szukają tylko psa na spacery. Golden retriever potrzebuje pracy, najlepiej psa aportującego, ale też tropiącego i przede wszystkim tak jak ryba potrzebuje... wody.

Choroby i problemy zdrowotne

Ta rasa psów tradycyjnie ma największe problemy z dysplazją stawów biodrowych i łokciowych. Zdarzają się też wady części chrzęstnych, niedoczynność tarczycy i postępujący zanik siatkówki.

Pielęgnacja

Piękna szata golden retreivera jest prosta w pielęgnacji, ale trzeba ją systematycznie czesać i stosunkowo często czesać, więc pielęgnacja zabiera umiarkowaną ilość czasu.

Idealny dom

Golden retreiver przede wszystkim jest szczęśliwy w rodzinie, która może poświecić mu dużo aktywnie spędzonego czasu. Pies ten potrzebuje pracy. Golden retriever dostosuje się do każdych warunków mieszkaniowych gdyż przede wszystkim chce być cały czas ze swoja ludzką rodziną. Z tego powodu nie powinien mieszkać w kojcu (patrz masowa hodowla psów). Należy jednak podkreślić, że wielką podłością byłoby zamknięcie tego psa  w małym mieszkaniu i pozbawienie go możliwości biegania i pływania.

Aktywność

Golden retriever to bardzo aktywny pies. Dla zachowania dobrej kondycji wymaga wiele ruchu i ćwiczeń, nawet aż 2 godziny dziennie. Częstym elementem tych ćwiczeń powinno być oczywiście pływanie i aportowanie z wody, należące do ulubionych rozrywek golden retrievera.

Wychowanie

Golden retriever nadaje się na pierwszego psa w rodzinie. Nie powinien sprawiać kłopotów nawet niedoświadczonym hodowcom, o ile jest wychowywany konsekwentnie. Pies ten potrzebuje jednak dosyć zdecydowanego przewodnictwa, aby traktował swego pana poważnie i okazywał mu niezawodne posłuszeństwo. Należy podkreślić, że w przypadku tego wspaniałego i niezmordowanego aportera powiedzenie „zmęczony pies, to posłuszny i sprawiający mało kłopotów pies” jest jak najbardziej na miejscu.

Beagle

Inne nazwy tej rasy psów: Beagle, English Beagle.

Klasyfikacja FCI: Grupa VI. Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne. Sekcja 1. Psy gończe. Podsekcja 1.3 Małe psy gończe
Nr FCI: 161

Pochodzenie rasy i data powstania	Wielka Brytania, XIV w.n.e.
Przeznaczenie	Pierwotnie pies gończy do polowania na króliki i zające. Obecnie wciąż pies mysliwski i ogromnie popularny pies rodzinny i towarzyszący.
Wielkość miotu	5 - 7 szczeniąt
Długość życia	12 - 15 lat
Wzrost	Pies: 36 - 41 cm. Suka: 33 - 38 cm.
Waga	Pies: 10 - 11 kg. Suka: 9 -10 kg.
Wymagania	Nadaje się na pierwszego psa w rodzinie, ale jego wychowanie nie jest aż takie proste.Beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych oprócz regularnego czyszczenia uszu. Potrzebuje sensownego zajęcia zastępującego polowanie i posiada dużą potzrebę ruchu.
Stosunek do dzieci	Doskonały towarzysz dzieci, dla których to niestrudzony kompan.
Stosunek do obcych	Nie ma większych problemów w kontaktach z obcymi, których jednak anonsuje, dając donośny głos.
Stosunek do psów	Towarzyski i tolerancyjny.
Stosunek do innych zwierząt	Z reguły nie akceptuje innych zwierząt, szczególnie małych. Problematyczne może być trzymanie beagla z kotem. Wszystkie  małe zwierzęta najprawdopodobniej szybko staną się smaczną przekąską dla beagla.

Wrażenie ogólne

Beagle jest krępą i silnie zbudowaną miniaturą foxhounda. Pies ten odznacza się harmonijnymi proporcjami wskazującymi na żywotność, siłę i energię. Charakterystyczne jest „śpiewanie” tego psa, gdy jest podniecony. Sfora beagle „śpiewa” tak melodyjnie, że Anglicy ochrzcili tę rasę mianem „śpiewających beagle" („singing beagles”)

Beagle ma dużą głowę, o szerokiej, zaokrąglonej i wysklepionej czaszce, z wyraźnie zaznaczonym stopem i duże, ciemnobrązowe bądź orzechowe, okrągłe oczy w ciemnej oprawie. Nozdrza szerokie, nos czarny. Uszy są dość długie, szerokie, płaskie i delikatnie, lekko skierowane do przodu. Szyja jest krótka i silna. Przednie kończyny są silne i proste, a łapy obłe, o wyraźnie wysklepionych palcach i dużych, solidnych poduszkach. Ogon jest dość krótki, silny, zwężający się ku końcowi i jest noszony prosto, ale niezakrzywiony.

Szata

Krótka, bardzo gęsta, wodoodporna.

Umaszczenie

Generalnie wszelkie typy umaszczenia psów gończych, oprócz wątrobianego. Z reguły dwukolorowe ( białe oraz żywo płowe) lub trójkolorowe (czarne, białe i żywo płowe). Kufa biała.

Historia rasy

Beagle jest jedną z najstarszych ras psów gończych. Dzieje tego najmniejszego z psów gończych nie są do końca jasne. Według jednej z teorii słowo „beagle” pochodzi od celtyckiego wyrazu „beag”, co oznacza „mały”. Inni badacze wywodzą nazwę od francuskiego słowa „begueule”, co oznacza „rozwarte gardło”. W średniowiecznej francuszczyźnie istniało zaś słowo „begle”, czyli „ ktoś, kto nieustannie kwili”.

Nie wiemy dokładnie skąd pochodzą przodkowie tej rasy psów. Część badaczy uważa, że beagle wywodzi się ze starożytnej Grecji, skąd dotarł do Francji. Wiemy, że francuscy Normanowie posługiwali się psami gończymi do polowania na zające. W 1066 r., wraz z Wilhelmem Zdobywcą mogli sprowadzić te psy do Anglii, gdzie, wieki później nastąpiło jej względne wyrównanie po skrzyżowaniu ze starymi angielskimi gończakami i harierem.

Druga teoria głosi, że już starożytni Rzymianie zastali w Brytanii psy myśliwskie podobne do beagle. Dowodem na to być psiarnia księcia Walii, Pwylla, mającego panować za króla Artura. Pwyll ponoć posiadał białe psy gończe najwyższej jakości i od nich miałyby się wywodzić wszystkie psy myśliwskie. Wspominał o tym w jednej ze swych pieśni żyjący w III w.n.e. szkocki bard Ossian.

Ówczesne psy były nieco mniejsze i czasami wożono je w końskich jukach, a nawet w kieszeniach jeźdźców. Z tych „przenośnych” zwierząt rozwinęła się miniaturowa odmiana beagla. Wzrost „kieszonkowego beagle" („pocket beagle”) nie mógł przekraczać 30,5 cm. w kłębie. Małe beagle cieszyły się wielką sympatią królowej Elżbiety I. Ponoć ich szczekanie przypominało dźwięk dzwonków. W tamtym czasie pieski te były również zwane właśnie „Elizabeth beagles” na cześć królowej, trzymającej sforę psów tej rasy. Niestety, małe beagle, choć niezmiernie popularne przed I wojną światową, nie przetrwały do czasów współczesnych. Małe beagle polowały na zające, zaś duże beagle, zwane również jako „vaches” lub „buck hounds” polowały na jelenie.

Psy gończe to jedne z ras psów, od lat związane z brytyjskim dworem królewskim. Beagle posiadała Elżbieta I, Wilhelm III oraz Jerzy IV, który ze swoją zgrają polował na kredowych wyżynach w Sussex, w okolicach Brighton. W XIX w. rasa zyskała dużą popularność, dzięki przedstawieniom psów należących do pastora Honeywood z Essex. Psy te przypominały angielskie foxhoundy w miniaturowym wydaniu.

W Zjednoczonym Królestwie Klub Miłośników Beagla został założony w 1895 r., a kilka lat później psy te pojawiły się w USA. Najpopularniejszym przedstawicielem tej rasy psów jest „Snoopy”, komiksowy bohater z komiksu „Peanuts” (Orzeszki) wymyślony w 1950 r. przez Charlesa M. Schultza. Beagle posiadał także prezydent USA Lyndon B. Johnson.

Wspomnieć niestety należy również, że beagle często jest wykorzystywany jako zwierzę doświadczalne przez koncerny farmaceutyczne.

Pomimo swej bogatej myśliwskiej przeszłości, której tradycja do dnia dzisiejszego jest dochowywana, beagle jest obecnie najczęściej psem towarzyszącym, z zadowoleniem podążającym tropem pantofli swego pana.

Charakter i zachowanie

Beagle jest bardzo pojętny i posłuszny, ale jednocześnie trochę uparty. Wciąż jest używany do polowania na króliki i zające, zarówno w sforze, jaki i pieszo, ale bez trudu można go nauczyć jak płoszyć ptactwo, czy zagonić lisa. W Australii podobno beagle wykorzystywane są do polowania na małe kangury, a w USA bywa wykorzystywana do polowania na szopy i lisy.

Beagle są mniejsze i powolniejsze niż duże psy gończe, więc myśliwy może im dotrzymać kroku podczas polowania, ale to pies ogromnie wytrzymały i wciąż bardzo szybki. Jest to idealny pies dla myśliwego. Posiada doskonały węch i głoszenie zwierzyny, świetnie płoszy i doskonale pracuje na sfarbowanym tropie. Tropi uparcie i z powodzeniem.

Beagle jest obecnie przede wszystkim psem rodzinnym, gdyż jest wiernym towarzyszem człowieka i jednakową przyjemność sprawia mu polowanie jak i leżenie na kanapie. Doskonały węch beagla będzie paradoksalnie naszym jedynym problemem, gdy zdecydujemy się trzymać go jako psa rodzinnego (domowego). Należy pamiętać, że jeżeli beagle natrafi na jakiś ciekawy trop, np. szczura, królika czy zakupów sąsiadki, przytknie nos do ziemi i podąży za tropem, a rzadko daje się odwołać. Nie powstrzyma go w tym brzydka pogoda czy odległość, gdyż jest bardzo wytrzymały.

Beagle łatwo przystosowuje się do życia w rodzinie. To pies spokojny, wierny i przyjazny. Jest towarzyski i nie ma większych problemów w kontaktach z obcymi, których jednak anonsuje, dając donośny głos. Beagle jest również towarzyski i tolerancyjny wobec innych psów. Pies ten z reguły nie akceptuje jednak innych zwierząt, szczególnie małych. Problematyczne może być trzymanie beagla z kotem, a totalną katastrofą będzie tandem beagle + myszka, świnka morska czy chomik. Wszystkie te małe zwierzęta najprawdopodobniej szybko staną się smaczną przekąską dla beagla.

Cechą beagla jest brak jakiejkolwiek agresji, jest, więc doskonałym towarzyszem dzieci, dla których to istotnie niestrudzony kompan, biorący udział w ich wszystkich poczynaniach. Nie reaguje złością czy agresja na czasem bolesne pieszczoty dziecka. Jest wesoły, serdeczny, uwielbia się bawić i dostosuje się do każdej sytuacji, ale również łatwo się obraża i nie zapomina urazy.

Pamiętać należy o wręcz „obżarstwie” tej rasy psów. Beagle jest bardzo łakomy i należy stale kontrolować ilość zjadanego przez psa jedzenia, gdyż pies ten pochłonie KAŻDĄ ilość pożywienia. Dobrze jest również starannie zabezpieczyć kosz i mieć baczną uwagę na miejsce składowania kompostu w ogrodzie.

Choroby i problemy zdrowotne

To zdrowa rasa psów, ale mogą cierpieć na infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego i choroby będące wynikiem czynników genetycznych. Rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja, dziedziczne choroby oczu czy też choroby serca.

Pielęgnacja

Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji. Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego.

Idealny dom

Beagle dostosuje się do każdych warunków. Pamiętać należy jednak, że beagle potrzebuje sensownego zajęcia, zastępującego polowanie.

Aktywność

Beagle zalicza się do ras bardzo żywych, pobudliwych i aktywnych. Jego namiętnością od wieków było polowanie i pogoń za zwierzyną, więc niezbędna jest duża dawka ruchu. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.

Wychowanie

Beagle może być pierwszym psem w rodzinie, ale jego wychowanie nie jest aż takie proste. Od młodego wieku należy z nim postępować konsekwentnie. Wymaga ogromnej cierpliwości, a także sensownego zajęcia. Najtrudniejszą sztuką jest nauczenie beagla przychodzenia na komendę, gdyż posiada on wciąż silny instynkt łowiecki a jego jedyną namiętnością jest polowanie. Pies ten nie wykazuje pełnej gotowości do podporządkowania się. Jest samodzielny, samowolny a także ma skłonność do włóczęgostwa.

york terrier

Yorkshire Terrier

Inne nazwy tej rasy psów: Yorkshire Terrier, Yorkie

Klasyfikacja FCI: Grupa III. Teriery. Sekcja 4. Teriery miniaturowe.
Nr FCI: 86

Pochodzenie rasy i data powstania	Wielka Brytania, XIX w.n.e.
Przeznaczenie	Pierwotnie szczurołap i łowca królików. Obecnie jest to w zasadzie głównie czarujący pies do towarzystwa
Wielkość miotu	2 -3 szczeniąt
Długość życia	12 - 15 lat
Wzrost	Średnio 19 cm.
Waga	2 - 3,2 kg.
Wymagania	Nadaje się dla początkujących właścicieli psów, choć musi być bardzo dobrze i konsekwentnie wychowany. Rasa ta wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych, w szczególności, gdy chcemy mieć pięknego psa wystawowego. York lubi ruch, ale nie potrzenuje długich spacerów.
Stosunek do dzieci	Nie polecany do domu z małymi dziećmi.
Stosunek do obcych	York podchodzi z rezerwą do obcych mu osób.
Stosunek do psów	Bardzo odważny i często przecenia swoje możliwości nie dając się zastraszyć i zapędzić przez większe psy. Czasami bywa zadziorny i wręcz sam prowokuje bójki. Wskazany jest kontrolowany kontakt z obcymi psami.
Stosunek do innych zwierząt	Wszelkie małe zwierzęta, takie jak myszy czy świnki morskie muszą się mieć na baczności.

Wrażenie ogólne

Najbardziej charakterystyczne dla Yorkshire Terrier jest jego maleńki wzrost i stalowobłękitna szata ze złotym podpaleniem w okolicach głowy. Chód Yorka jest jakby „wyniosły”.

Jest to pies długowłosy, o prostej, jedwabistej sierści sierści, opadającej po obu bokach tułowia, z przedziałkiem biegnącym od nosa do koniuszka ogona. Sylwetka jest opływowa i zwarta. Nosi się dumnie. Ogólnie powinien wydawać się proporcjonalny i energiczny.

Yorkshire Terrier ma dość małą głowę o płaskim czole; kufę średniej długości; ciemne błyszczące oczy i małe stojące uszy w kształcie litery „V”. Pies ten ma krótki, prosty grzbiet, tułów zwarty, proste kończyny i okrągłe łapy. Ogon Yorka jest skrócony w połowie i jest pokryty bujnym włosem, wyraźnie ciemniejszym niż na pozostałych częściach ciała.

Szata

Włos na tułowiu jest średniej długości, zupełnie prosty (nie falowany), błyszczący, w dotyku delikatny i jedwabisty, nie może być wełnisty. Obrost głowy długi, w soczysto płowozłotym odcieniu, na bokach głowy ciemniejszy, tak jak i u nasady uszu i na kufie,
gdzie włos ma być bardzo długi. Podpalanie głowy nie powinno zachodzić na szyję. Z
płowo-złotą okrywą głowy nie mogą się mieszać żadne włosy ciemne lub szare, tzw.
osmolenia.

Umaszczenie

Ciemnostalowo-niebieskie, a nie błękitno-srebrzyste, tzw. płaszczyk obejmuje ciało od guza potylicznego po nasadę ogona, nie może być na nim śladów sierści płowej, brązowej lub ciemnych nalotów. Na klatce piersiowej sierść jest intensywnie podpalana (płowa), błyszcząca. Ogólnie włosy płowe są ciemniejsze u swej nasady niż w połowie długości, a jeszcze jaśnieją na koniuszkach.

Historia rasy

Yorkshire Terrier kojarzy się dzisiaj z luksusem, jednak pierwotnie był psem warstw uboższych.

Jego przodkiem jest nieistniejący obecnie clydedale terier, który był podobny do skye teriera, ale mniejszy. Clydedale terier był psem robotników zatrudnionych w zakładach przemysłu wełnianego, mieszkających nad rzeką Clyde w Szkocji. Używali oni do polowania małego teriera, nazwanego od nazwy okręgu właśnie clydedale terierierem.

Robotnicy opuścili w XIX w. Szkocję i osiedlili się w Yorkshire, dokąd zabrali oczywiście swoje psy. Właśnie tam narodził się yorkshire terrier, wyhodowany przez górników z rejonu West Riding w hrabstwie Yorkshire. Rasa ta jest rezultatem krzyżowania skye teriera, dandie dinmonta i maltańskich terierów z clydedale terierem.

Kłusownictwo było surowo zabronione w wiktoriańskiej Anglii, ale była to codzienna praktyka. Yorkshire terriery oddawały nieocenione usługi wypłaszając i chwytając króliki. Cenną zaletą okazała się wtedy ich długa szata, gdyż znacznie ułatwiała szybkie chwycenie psa w razie konieczności ucieczki. Yorkshire terrier okazał się również namiętnym łowcą szczurów, które były prawdziwą plagą miejsc, w których mieszkali ubodzy górnicy.

Początkowo yorkshire terrier nie był jeszcze tak małym, wręcz miniaturowym psem. Istniał jednak trend do stopniowego zmniejszania tych psów. W hodowli łączono większe suki z mniejszymi partnerami, co również doprowadziło do mocnego zróżnicowania potomstwa.

Obecnie yorkshire terrier w zasadzie przestał być już psem myśliwskim. Tylko w niektórym rejonach Wielkiej Brytanii wciąż pracuje w polu. Stał się za to czarującym psem do towarzystwa, który wszakże nie zapomniał jeszcze o swoich korzeniach.

Charakter i zachowanie

Yorkshire terrier jest jak jego nazwa wskazuje terierem, a nie psem ozdobnym i do dziś zachował typowe cechy i uzdolnienia terierów. Jest psem pewnym siebie, żywym, wesołym, czasami przesadnie wręcz hałaśliwym i wiernym. Yorkshire terrier posiada wesołe usposobienie, duża inteligencję i zdolność adaptacji do nieomal każdych warunków.

Jako pies rodzinny i towarzyszący yorkie okazuje się wspaniałym wręcz kompanem. Silnym jak na swój wzrost, aktywnym, świetnie pływającym psem, który jak każdy terier wciąż jest doskonałym myśliwym. Yorkshire terrier odszukuje bez trudu najmniejszą norę, która w danym momencie staje się najciekawszą rzeczą na świecie, i uparcie czatuje na zamieszkującego nią gryzonia. Wciąż jest to namiętny łowca myszy.

Dla swojej rodziny yorkshire terrier jest bardzo łagodny i uczuciowy. Uwielbia ruch i zawsze chętnie będzie uczestniczył we wszystkich rodzinnych przedsięwzięciach. Yorkie garnie się wręcz do człowieka i jest wręcz zależny od swojej rodziny. Stale garnie się i przymila do swojego właściciela.

Nie jest to jednak rasa psów polecana do rodziny z małymi dziećmi. Powodów jest kilka. Yorkshire terrier jest miniaturowym psem i dziecko mogłoby mu uczynić krzywdę. Również pomimo tego, że to przedstawiciel słynących z odporności na ból terierów, natarczywe zabawy dziecka sprawią temu miniaturowemu psu ból, na który po prostu zareaguje chwilową agresją czyli, może dziecko ugryźć. Dlatego wskazany jest kontakt ze starszymi, dobrze zachowującymi się dziećmi, świadomymi faktu że mają do czynienia tylko z nieco ponad dwukilowym zwierzęciem.

Yorkshire terrier podchodzi zdecydowanie z rezerwą do obcych mu osób i będzie się starał nie wpuścić intruzów do swojego domu czy mieszkania. Jest również bardzo czujny.

Yorkshire terrier, podobnie jak wszystkie małe psy, nie zdaje sobie sprawy ze swojego miniaturowego wzrostu. Jest również jak każdy terier bardzo odważny i często przecenia swoje możliwości nie dając się zastraszyć i zapędzić przez większe psy. Czasami bywa zadziorny i wręcz sam prowokuje bójki. Wskazany jest kontrolowany kontakt z obcymi psami. Szczególnie ważna jest wczesna socjalizacja tej rasy psów. Yorkshire terrier szybko brany na ręce, gdy w pobliżu pojawi się inny pies, nie ma szans na odpowiednią socjalizację i zawieranie psich przyjaźni. Nie ma jednak problemu trzymania kilku psów razem.

Nie należy traktować yorka jak mimozę, o którą trzeba ciągle dbać. To naprawdę jest bardzo odporny i twardy pies, a nie lalka barbie. Nie ma potrzeby umieszczać mu jego posłania obok kaloryfera,  a w normalną pogodę na dworze nie potrzebuje żadnym psich płaszczyków czy sweterków.

Yorkshire terrier, wykazuje umiarkowaną skłonność do dominacji, ale jest niezwykle wręcz hałaśliwym psem.

Psy tej rasy stały się bardzo popularne i należy przy zakupie psa być bardzo ostrożnym. Zawsze należy kupować psa od hodowcy, u którego wszystkie psy żyją razem z rodziną, a nie siedzą zamknięte w klatkach. Należy również unikać szczeniąt bojaźliwych, nerwowych czy oczywiście przesadnie agresywnych.

Choroby i problemy zdrowotne

Najczęstszymi problemami zdrowotnymi yorkshire terriera jest zwichnięcie rzepki oraz zapalenie oczu. Wymagane jest również systematyczne badanie uzębienia i oczu tego psa.

Pielęgnacja

Yorkshire terrier wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych, w szczególności, gdy chcemy mieć pięknego psa wystawowego. Delikatny włos wymaga częstego i systematycznego szczotkowania. Długie włosy psów wystawowych wymagają nacierania oliwą i zawijania na lokówki, aby chronić je przed zniszczeniem w czasie zabaw i szaleństw na wolnym powietrzu.

Zaletą tej rasy psów jest jednak stosunkowo niewielkie linienie, co przy tak długich włosach jest raczej rzadkością.

Idealny dom

Yorkshire terrier może z powodzeniem zaaklimatyzować się do prawie każdych warunków. To idealny pies do trzymania w najmniejszym nawet mieszkaniu i w mieście, oraz na tle „poręczny”, że nie będzie przeszkadzał w żadnej podróży. Obojętnie czy to tramwajem, pociągiem czy samochodem.

Należy jednak podkreślić, że jest to niezwykle głośna i szczekliwa rasa psów, więc trzymając ją w bloku z sąsiadami źle reagującymi na szczekanie psa, możemy wpędzić się w nie lada kłopoty.

Mimo niewielkich wymiarów, „york” jest niezwykle wytrzymały i dobrze się sprawdza jako towarzysz ludzi aktywnych, lubiących wędrówki.

Aktywność

Yorkshire terrier jest bardzo aktywny wewnątrz i wszędzie go pełno. To istny wiercipięta o kipiącym wręcz temperamencie. Pies ten lubi ruch i chętnie przebywa na dworze, ale nie potrzebuje bardzo długich spacerów.

Wychowanie

Yorkshire terrier nadaje się dla początkujących właścicieli psów, choć musi być bardzo dobrze i konsekwentnie, choć wyrozumiale, wychowany. Rozpieszczony yorkshire terrier, który nie uznaje żadnego przewodnika może stać się prawdziwym domowych tyranem. A jest to niestety dość częsty błąd nawet doświadczonych właścicieli.

Yorkshire terriera należy traktować i wychowywać jak każdego, większego od niego psa. No pewno nie wyjdzie właścicielowi na dobre jak będzie traktował swego psa jak mimozę, wiecznie nosił go na rękach i pozwalał mu na wszystko, czego tylko pies zapragnie. Często małe psy traktuje się dosyć niefrasobliwie, niekonsekwentnie i pozwala się im na wszystko, w wyniku czego przejmują one całkiem naturalnie władzę i przewodnictwo w stadzie (czyt. w rodzinie) Jest to tzw. „syndrom małego psa”. Przecież są takie małe, bezbronne jak dzieci, słychać często argumentację właścicieli takich psów. Yorkshire terrier, podobnie jak inne małe psy, nic nie wie o tym, że jest psem miniaturowym i zarówno dla jego dobra, jak i właściciela, należy go traktować jak każdego, normalnego psa.

Należy również pamiętać, że yorkie to terier, więc ma swój „charakterek”, ale naprawdę przy konsekwentnym podejściu wychowanie tego psa jest niezwykle łatwe.

Fila brasileiro 

Inne nazwy tej rasy psów:  mastif brazylijski - Brazilian Mastiff, Fila Brasileiro, Brazilian Molosser, Cao de Fila, Fila

Fila brasileiro jest to jedna z ras psów, należąca do grupy sznaucerów i pinczerów, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich oraz psów innych ras, zaklasyfikowana do sekcji molosowatych w typie dogowatym. 

 

 

Historia rasy: Pierwsze wzmianki o Fila Brasileiro pochodzą z połowy XVII wieku. Można przyjąć, że rasa ta powstała z krzyżowania buldoga, mastifa angielskiego, blodhoounda i hiszpańskiego alano. Po buldogu Fila odziedziczyła zad wyższy niż kłąb, po mastifie angielskim potężną i dostojną sylwetkę, po bloodhundzie dużo luźnej skóry, doskonały węch i instynkt tropiący, po alano instynkt pasterski, stróżujący i brak tolerancji dla obcych. Pierwsza Fila w Europie pojawiła się 1954 roku, w Polsce w roku 1992. Przez FCI uznawana jest od 1968 roku, kiedy to powstał pierwszy wzorzec Fila Brasileiro. Wzorzec ten zmieniany był kilkakrotnie. Ostatnie zmiany do wzorca wprowadzono w 2004 roku i obowiązuje on do dnia dzisiejszego.

Fila Brasileiro wyhodowali na swoje potrzeby kolonizatorzy Brazylii – Hiszpanie i Portugalczycy. Potrzebowali psa silnego i ruchliwego, o silnym instynkcie terytorialnym, a jednocześnie bardzo przywiązanego, bez skłonności do ucieczek. Używano go do tropienia i łapania uciekających niewolników, pędzenia stad bydła, walki z pumami i jaguarami. I trzeba przyznać, że te zadania wypełniał doskonale. Do dziś jest wykorzystywany w Brazylii jako pies policyjny.

  

Temperament

Fila Brasileiro posiada dwie cechy charakteru wyróżniające ją spośród innych ras. To ojeriza i wierność. Słowo ojeriza tłumaczone jest jako „ostra awersja” i charakteryzuje jego stosunek do obcych. Wierność jest przysłowiowa (brazylijskie powiedzenie „wierny jak fila”) i określa stosunek do właściciela. Połączenie tych dwóch cech zawarte jest w zdaniu: „fila toleruje wszystko u właściciela i nic u obcych”. Taka jest Fila!

Nie co innego, a właśnie charakter sprawia, że Fila brasileiro jest psem wyjątkowym. Posiada dwie twarze (dwa pyski?) charakteru. Jedną „do domu”, drugą „na pokaz”. Pełen uwielbienia dla rodziny w której żyje, którą otacza opieką i której pozwala na wszystko jest jednocześnie psem, który absolutnie nie zawiera przyjaźni z nieznajomymi i nie pozwoli im na dotykanie się nie tylko gdzieś na ulicy, ale nawet w domu, w obecności właściciela. Wyrozumiały, delikatny i opiekuńczy dla dzieci ze swojej rodziny, obce dzieci traktuje jak „małego obcego”, któremu nie można ufać.

Podobny stosunek ma do innych zwierząt: wychowany z kotem czy królikiem będzie ich bronił do upadłego. Obcą świnkę morską „upoluje” natychmiast. Zaczepiany przez obcego psa zaatakuje w tej samej sekundzie, bez ostrzeżenia, nie zwracając uwagi na to, czy tamten czasem nie jest od niego większy. Jest absolutnie przekonany o własnej sile i pewny siebie w każdej sytuacji. Fila brasileiro najszczęśliwsza jest w domu u boku swojego pana. Broni rodziny, dzieli z nią swoje życie, ale musi mieć z nią ciągły kontakt. Będzie bardzo nieszczęśliwa, gdy kontakt z właścicielem ograniczy się do wystawienia jej raz czy dwa razy dziennie miski z jedzeniem.

Fila brasileiro nie jest również „czystym” psem obronnym. Posiada raczej instynkt terytorialny i będzie bronił każdego terytorium niezależnie od tego czy będzie to auto, pokój hotelowy, czy 15 hektarowa posiadłość. Nie jest również nadmiernie szczekliwy. Jest natomiast psem ciekawskim i odważnym – gdy usłyszy jakiś nieznany lub gwałtowny hałas, z pewnością pobiegnie sprawdzić „o co chodzi”.

Choroby i problemy zdrowotne

Nie jest to rasa psów dotknięta chorobami. Jak w każdej rasie tak i u tej można spodziewać się dysplazji, czy skrętu żołądka. Czasami, w wieku 6 – 12 miesięcy, pojawia się entropium (wwinięcie powieki), ale są to przypadki sporadyczne, cięższe korygowane chirurgicznie, z lżejszych pies sam wyrasta po skończeniu roku. Poza tymi wymienionymi powyżej trudno jest przypisać tej rasie jakieś schorzenia.

Pielęgnacja

Fila brasileiro nie jest kłopotliwa w codziennej pielęgnacji. W zasadzie prawie jej nie wymaga. Linieje dwa razy w roku.

Idealny dom

Krótka sierść Fila Brasileiro w pierwszym odruchu wskazywałaby na konieczność zamieszkania przez niego w salonie z kominkiem. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że ta krótka sierść „umieszczona jest” na dużej ilości luźnej skóry, która nie przylegając ściśle do ciała zapewnia psu pewien komfort cieplny w zimne dni. Zresztą ojczyzna tej rasy, Brazylia, to nie tylko gorąca Copacabana w Rio de Janerio ze średnią temperaturą 27º C. To również granica z Paragwajem, gdzie temperatura w zimie spada do -12ºC. Pies, który nie przystosuje się do tych warunków klimatycznych nie ma tam szans na przeżycie.

Fila Brasileiro jest rasą, która doskonale czuje się w każdej przestrzeni jaką wyznaczy jej życie i natychmiast adoptuje się do każdych warunków w jakich przyjdzie jej żyć. Nie jest to jednak to pies polecany do mieszkania w bloku, chociażby ze względu na jego spore rozmiary czy też wrodzoną podejrzliwość do obcych.

 Idę o zakład, że po przeprowadzce z wielkiego ogrodu do kawalerki w której oprócz Fili będą mieszkały jeszcze trzy osoby, Fila potrzebuje jednego dnia, żeby ułożyć sobie życie w nowym miejscu. Jednego dnia na ułożenie sobie życia, a około godziny na stwierdzenie, który fotel w tej kawalerce jest najwygodniejszy, i na ostateczne objęcie tego fotela we władanie. I możecie być pewni, że to będzie ten naprawdę najwygodniejszy fotel. Ten, o którym marzył każdy z domowników. Nie był natomiast dostatecznie szybki w swoich decyzjach.

Psy z tej rasy powinny trafiać do nowego domu prosto od hodowcy. Nie powinny „przechodzić przez kilka rąk”, gdyż takie przeżycie zawsze pozostawi skazę na ich psychice.

Aktywność

Fila brasileiro nie potrzebuje przesadnie nadmiernej ilości ruchu. Oczywiście, że jak każdy pies kocha spacery ze swoim panem i ruch, ale wcale nie musi zaliczać dziennej dawki kilometrów. Niemniej jednak zdecydowanie polecany jest osobom aktywnym, lubiącym spędzać czas na świeżym powietrzu wraz ze swoim pupilem. 

Wychowanie

Fila brasileiro to nie jest pies dla każdego. Właściciel musi dysponować odpowiednim doświadczeniem w postępowaniu z psami. To duży, silny, energiczny i zdecydowany pies. Trudno sobie wyobrazić, aby taki pies nie przychodził na zawołanie, szarpał się i ciągnął na smyczy, nie dawał sobie wyczyścić uszu, czy też przepychał się przed nami w drzwiach. Dlatego absolutnie i koniecznie powinien być nauczony posłuszeństwa. Nie jest to trudne, gdyż Fila jest rasą inteligentną i chętnie się uczącą się, szkolenie jej to prawdziwa przyjemność.

Szkolenie należy zaczynać jak najwcześniej, daje to wtedy najlepsze rezultaty. Konsekwencja, spokój, wyraźne i jasne komendy oraz częsta pochwała w trakcie szkolenia przynoszą natychmiastowe efekty. Agresja, szarpanie, zdenerwowanie, krzyk – znacznie je opóźniają.

Już wyszkolony będzie bardzo posłusznym psem. Ale nigdy nie działającym ślepo. Zawsze przed wykonaniem wydanej komendy przeanalizuje ją i przemyśli, co nie znaczy, że działa powolnie. Będzie sam reagował agresywnie wobec każdej obcej osoby podchodzącej do niego, ale uspokoi się, gdy ta osoba spokojne odejdzie. Z całą pewnością nie będzie gonił za nią po ulicy, aby ją ugryźć, gdyż nie odbiera kogoś będącego w oddaleniu jako zagrożenia.

Należy zdawać sobie sprawę z tego, że tak ekspresyjny i dynamiczny w działaniu pies nie jest psem dla każdego. Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, logiką w postępowaniu, uporem i zdecydowaniem. Powinien zdawać sobie sprawę, że wizyta gości w domu będzie wymagała więcej jego pracy i uwagi, być może zajdzie konieczność odizolowania psa na ten czas. Wyjazdy na wakacje bez psa i pozostawianie go pod opieką innej osoby będą możliwe pod warunkiem wcześniejszego (najlepiej w wieku szczenięcym) przygotowania go do tego.

Ta rasa od szczenięcia powinna mieć nałożone pewne ograniczenia i przez całe dorosłe życie należy jej te ograniczenia przypominać i ją w nich szkolić. Niedoświadczony i początkujący właściciel nigdy nie da sobie rady z adoptowaniem kilkuletniego, dorosłego i dojrzałego psa tej rasy – do tego potrzeba naprawdę dużego doświadczenia i umiejętności. A i szczenięta należy wychowywać, uczyć i socjalizować ze sporą dawką wiedzy o rasie.

 

 

pytania!

no więc założyłam tego bloga  aby rozwiać swoją pasię ze tak powiem ale po co on skoro bende tyl;ko piusac o gupich rzeczach ale nie postanowiłam ze bende pisać o rasach psów i  kotów jeśli chcesz cos usłyszeć o swoim psie lub danej rasie psa napisz w komentazu rase kura cie innteresuje  a ja opisze ją odpisze na karzde tw pytanie !

o czym jest \strona !

wienkzość z was ma swego psa czy kota ta strona jest o psach . Lubie zwierzęta wszystkie to moja pasia , ze tak powiem .